Wandelen opnieuw ontdekt op Schiermonnikoog
Meest gehoorde klacht van badgasten die het eiland voor het eerst bezoeken en na een klim over het duin bij het strand aankomen: er is hier helemaal geen zee! Nou, ja die is er wel, maar ligt een kilometer verderop. We staan op het breedste strand van Nederland. En het groeit nog steeds aan. Natuurgids Thijs de Boer laat ons een kaart zien van Schiermonnikoog, waarop hij met diverse lijnen de voormalige situatie van de kustlijn ingetekend heeft. Nog niet zo heel veel decennia geleden stopte het eiland aan de oostkant bij strandpaal 16. Daar is inmiddels een goede vier kilometer bijgekomen. En daarmee is het Friese Waddeneiland illegaal de grens met de provincie Groningen overgestoken. Daar zal wel weer het nodige gebakkelei van komen op beide provinciehuizen.
Kruipwilg als paracetamol
Thijs gaat ons de hele ochtend al voor dwars door de kwelders waar hij het ene plantje na het andere plantje uit de grond rukt en daar altijd weer een boeiend verhaal bij weet te vertellen. Lamsoor kan je niet eten, hoewel het in veel gerechten voor komt. Je eet dan geen lamsoor maar zeeaster. Nee, logisch. Duindoorn: barst van de vitamine C. Bij vorst vormt zich alcohol in de besjes. Vogels die er van eten zijn de hele dag zo bezopen als een vergiet. Kruipwilg: ben je je paracetamolletjes vergeten mee te nemen? Twee blaadjes hiervan doen wonderen. En zo kan Thijs nog wel uren doorgaan. Een wandeling met hem is nooit saai.
Struinen met en zonder gids
Er is alleen nog zoveel meer te ontdekken op Schiermonnikoog en hoe gaat dat beter dan struinend over het eiland? Dat hebben ze bij het VVV ook in de gaten vandaar dat sinds enige jaren de maand november helemaal in het teken staat van wandelen. De natuurwandeling met Thijs de Boer is daar een voorbeeld van, maar er zijn wandelingen met allerlei thema’s te doen. Met of zonder gids.
Eet smakelijk
Wat is er nou bijvoorbeeld leuker om met een wandelkaart in je hand een hele dag langs de leukste restaurantjes te lopen en daar waar de routebeschrijving zegt eet smakelijk naar binnen te gaan en een heerlijk verrassingsgerecht voorgeschoteld te krijgen? We zijn gelijk enthousiast en zo zitten we nog voor het middaguur bij Restaurant Wantij aan de chardonnay. Waar we de vitello tonato mee wegspoelen. En we zijn het dorp nog niet uit of daar zitten we al in het statige restaurant van Hotel Duinzicht aan een piekfijn aardappel-prei soepje vergezeld van een huisgemaakte bramenport. Waarvan we het recept niet ontfutseld krijgen van de onwrikbare serveerster. Het blijkt namelijk geheim te zijn.
Een shotje op het juiste moment
Bij restaurant Noderstraun bereiken we dan het strand (maar dus nog niet de zee), waar we bij de open haard van de kabeljauw mogen genieten. Het visje zwemt in chardonnay. Wat volgt is een flink stuk uitwaaien over het strand. Had ik al gezegd dat dat zo breed is? Dat is wandelen met even helemaal niets om je af te leiden. Je hoofd wordt leeggezogen op deze plek waar je automatisch gaat relativeren. Totdat we -ter afleiding- een kistje bij een vlag mogen openen. Met daarin een kruikje Lytje Pôle kruidenbitter. We nemen een shotje, precies wat we nodig hebben om het volgende stuk strand te overbruggen naar Strandpaviljoen de Marlijn. Het is er niet een beetje druk. Dat deze plek populair is onder de incrowd wordt direct duidelijk. Er hangt een gemoedelijke borreltijd sfeertje. En als we zeggen dat we voor de culinaire wandeling komen, wordt er direct een plaatsje voor ons gezocht. De lamscurry wordt bij geschenen door de lage oranje zon.
Dansen op het menu
We concluderen direct dat de novemberdagen eigenlijk veel te kort zijn voor zo’n culinair wandelfeest. Door het schemerduister leggen we de laatste kilometers terug naar het dorp af, waar we suikerbroodijs, brownie en koffie uitgeserveerd krijgen in de Tox Bar. Het is al ver na zonsondergang als we hier de dag afsluiten, maar als we écht hadden gewild hadden we in deze bar gewoon kunnen blijven hangen voor een borrel en een feestje. Want boven op op de menukaart staat: eten, drinken, dansen. Tot je erbij neervalt. Gelukkig heb ik nog wat blaadjes van de kruipwilg op zak.
© en fotocredits Kees Bikker , november 2018