Doe maar gewoon bij Gilles en Ina
Eén telefoontje naar “achteren” en Gilles en Ina staan in het restaurant van hun hotel. Na het eerste kopje koffie aan de bar volgt een tweede aan de gezellig ronde tafel in het restaurant. Vanaf zijn 16e loopt Gilles hier al rond, een jaartje of 32 al, als je het dan ook uitspreekt, lijkt het wel heel erg lang.
In de keuken en bij de algemene dienst begon zijn carrière
Tijdens de vakanties en in de weekenden was geboren en getogen eilander Gilles aan het werk bij de vorige eigenaar. Een jaar was hij manusje van alles, daarna was het tijd (en er was behoefte) aan een medewerker in de bediening. Ervaring: nul, maar enthousiasme voor tien. Hier is een dienblad met twee jonge borrels erop en lopen maar. Het dienblad ving wind nog voordat de borrels op tafel stonden en Gilles bedacht zich niet, pakte de fles jenever en schonk de glazen weer vol aan tafel. Zijn horeca avontuur was echt begonnen. Ina kwam in 1985 van het vaste land om te gaan werken in Pension Zonneweelde. Ze kregen verkering en het ging weer uit en Ina besloot weer te vertrekken naar het vaste land. Totdat in 1992 de liefde weer opbloeide en bleef. Tot 1999 werkte Gilles “gewoon” in het hotel tot hem gevraagd werd om de exploitatie over te nemen met Ina.
Van werknemer naar eigenaar
Deze beslissing is niet over één nacht ijs gegaan. Er gaat serieus veel geld om, de verantwoordelijkheid wordt groot en de Harthoorns hadden een baby van een half jaar in huis. En een huis aan de Reddingsweg dat net klaar was naar hun wensen. Verhuizen naar de woning naast het hotel zat in het “pakket”. Collega’s werden werknemers in dat jaar en Tropenjaren volgden. Er moest letterlijk en figuurlijk veel geïnvesteerd worden in het hotel. Onder de streep was het niet altijd zaligmakend, maar ze gingen ervoor. Schilderwerk in huis deed Gilles in zijn pak met een schuin oog kijkend naar het terras, zodat er gelijk ingesprongen kon worden als het druk was. Ina had de kinderwagen naast de mangel staan om zo het strijkwerk weg te kunnen werken en tegelijkertijd hun dochter te voeden.
Leven als in een spoorboekje
Die tijd vergelijken ze met een trein die maar door denderde en hen constant op de hielen zat. Constant hoorden ze de tyfoon van de trein. Investering na investering volgde, verbetering na verbetering, maar met als gevolg dat het hotel die uitstraling zou krijgen die ze voor ogen hadden. Alles werd onder handen genomen en ge-update. De laatste 9 kamers zijn aan de beurt, maar de sfeer van nu, blijft de sfeer van toen. Gasten moeten zich thuis voelen. Duinzicht staat voor laagdrempeligheid en toegankelijkheid.
Met sloffen aan naar het restaurant
Gilles en Ina genieten van gasten die, nadat zij de koffer op de kamer hebben gezet, met sloffen in het restaurant gaan zitten voor een kopje koffie of glaasje wijn bij de volledig gerestaureerde haard. Of gasten die de wifi niet het allerbelangrijkste vinden, zodat er ook nog een spel gedaan wordt in het restaurant. Alle gasten zijn welkom, maar ze moeten niet verwachten dat ze in een strak 5* hotel terechtkomen, dit willen zo overigens ook niet uitstralen. Onder het motto “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” worden de gasten ontvangen. Stellen, maar ook gezinnen verblijven een aantal nachten gedurende het hele jaar door. In hotel Duinzicht merken ze dat gasten weer wat langer blijven dan voorheen, wat natuurlijk fijn is, soms weer één of twee weken. De markt is wel anders dan jaren geleden, toen werd er veel meer op lange termijn geboekt. Gilles gaat, zoals eerder vermeld, al 32 jaar mee in het Duinzichtwereldje, maar het hotel is al ruim 100 jaar gevestigd op het eiland.
Van Pension Duinzigt naar Pension Duinzicht
De heer van der Ben heeft op 7 juni 1913 de deuren geopend en na de families Reinhart, Schuurman, Soepboer, Tj. Talsma, Speelman en IJ.J. Talsma zijn de Harthoorns de achtste eigenaar in deze lange geschiedenis. Wie er over 15 jaar aan het roer staat is nu nog geheel onduidelijk. Op dit moment is Duinzicht zo verweven in het leven van Gilles en Ina, dat er weinig ruimte is voor elkaar of het gezin. Ze pakken hun momenten, maar het is wel de bedoeling dat deze momenten steeds langer worden. Maar zolang de dochters Romy en Christy nog niet echt te kennen hebben gegeven het hotel over te zullen nemen, houden zij de dagelijkse leiding. Iemand naast Gilles hebben, die het over kan nemen als het nodig is, is een toekomstwens. Mede door alle regels van buitenaf is het leven van een hotelier net een kantoorbaan.
Gastheer en gastvrouw zonder poespas
En dat is wat soms tegenstaat. Laat Gilles en Ina gewoon het gastheerschap uitvoeren zonder alle rompslomp erom heen, want daar is het waar het om gaat. Mensen zich thuis laten voelen in hun bedrijf. Genieten van één van de 40 sfeervolle ge-update kamers in een Oudhollandse ambiance. Later op een wat lager pitje, zodat er dan tijd voor elkaar is. Het gevoel dat er constant geleefd moet worden volgens het spoorboekje, wordt gelukkig niet meer ervaren. En dat er nog steeds energie gehaald wordt uit hun bedrijf, is voor hen de drijfveer om voorlopig door te gaan.
Een familiehotel aan de rand van het dorp, zonder poespas, dát is Hotel Duinzicht.