Simon Adler: als broekje aan het roer van de Marlijn
Simon was 4 jaar, toen zijn ouders van Schiermonnikoog naar het vaste land verhuisden. Die eerste jaren van zijn leven die hij doorbracht op zijn mooiste plekje, heeft hij dus niet bewust meegemaakt. Maar ergens diep van binnen heeft het eiland altijd getrokken. Nadat zijn ouders op “de wal” gingen wonen en werken, kwam het gezin Adler met regelmaat terug naar Schiermonnikoog om vakantie te vieren of gewoon even uit te waaien.
Schiermonnikoog bleef trekken
Als een gewone puber op een gewone school moest hij als 14-jarige natuurlijk ook gaan nadenken over zijn toekomst. Wat wil je worden als je later oud(er) bent. Voor de snuffelstage van de middelbare school had Simon gekozen om bij de heer Pol in de praktijk te snuffelen. Fysiotherapie moest het worden. Maar daar verder over nadenkend, bezorgde het idee dat het zo maar zou kunnen dat de moeder van een vriend op de behandeltafel zou liggen, Simon nachtmerries. En dat kon de bedoeling nou niet zijn van een snuffelstage. Vanaf dat moment was fysiotherapie helemaal van de baan. Dan maar naar de hotelschool.
Hotelschool in plaats van fysiotherapie
Die stap lijkt groot, maar met al een bijbaantje in de horeca, Simon was afwasser, viel dat eigenlijk reuze mee. Werken op je favoriete plek met voldoende horecagelegenheden was een volgende stap. En zo kwam hij per toeval bij Johan en Wilma terecht van de Marlijn. Gek genoeg “kende” Johan de Adlers wel, maar bij Wilma rinkelde geen belletje. Maar na een gesprek had Simon zijn weekendbaantje gevonden op het eiland. De weekenden werden uitgebreid met de vakanties en zo was Simon terug op de plek waar zijn leven begon. Simon sliep in Buitenpost, ging naar school in Groningen en het grootste deel verbleef hij op Schiermonnikoog en werkte hij bij de Marlijn.
Het takenpakket werd steeds uitgebreider
Naar mate Simon ouder werd, vertrouwde Johan hem meer taken toe. Alles heel geleidelijk , niet eens met het idee dat Simon de zaak wel eens over zou kunnen gaan nemen in de verre toekomst. Simon voelde zich als een vis in het water. School en stages elders hebben het contact met de Marlijn en Schiermonnikoog niet verwaterd., integendeel. Tot op een gegeven moment er een gesprek tussen Simon en Johan volgde over het, in de toekomst, verkopen van de Marlijn.
Niet over een aantal, jaar, maar snelheid was geboden
Na dat gesprek stond Johan al snel weer op de stoep bij Simon, de verkoop van de Marlijn was geen verre toekomstplan meer, nee, de dochters Blok wilden de Marlijn niet overnemen, dus de zaak stond al min of meer te koop. Met die informatie is Simon naar zijn ouders gegaan, want wat zouden zij ervan vinden, sterker nog Simon wist zelf niet wat hem overkwam, hij was nog maar 21, was hij niet te jong om de verantwoordelijkheid te krijgen over een bedrijf als de Marlijn?
"Dat kan niet"
Zijn ouders waren eigenlijk heel duidelijk, want de Marlijn overnemen was geen optie. “Dat kan niet” was het antwoord, maar ze steunden het enthousiasme van Simon wel. Plannen werden gemaakt, prognoses werden gesteld, maar elke keer was er wel iets wat bijgesteld en aangepast moest worden. Simon zegt nu dat hij had verwacht dat het sneller zou gaan, maar al met al heeft het een jaar gekost om alles rond te krijgen. Een jaar van veel onzekerheid, maar veel steun uit zijn directe omgeving. De Marlijn heeft zo’n reputatie opgebouwd in het tijdperk Blok, je neemt dus niet alleen het bedrijf over, maar het verwachtingspatroon is ook enorm. Want “zal het blijven bij het oude of gaat er veel veranderen” Johan en Wilma hebben de lat altijd erg hoog gelegd, kan daar aan vast gehouden worden?
Het concept van de Marlijn staat als een huis
Met al deze “obstakels” is het Simon toch gelukt. Hij weet dat het concept deugt en borduurt daar natuurlijk op verder. Doordat Simon al heel wat jaartjes mee heeft gedraaid, weet hij wat de gasten wensen en verwachten. Ook kent hij de mensen die er, soms al jaren, werken goed. Wel heeft hij gedacht dat het misschien wel gek was dat een broekje van 22 de baas zou worden, nadat hij jarenlang een collega was. Halverwege 2017 was het zover.
1 juni 2017 was een maffe dag
’s Morgens reed hij op die bewuste 1 juni voor het eerst met de kassa naast zich in de auto naar “zijn” Marlijn. Later die dag vulde het zonnige terras zich met familie, vrienden, collega’s, vertegenwoordigers en werknemers om de overdracht te vieren en afscheid te nemen van Johan en Wilma. Simon bestempelt die dag als een maffe, maar zonovergoten dag met veel gezelligheid. Zonder tranentrekkende speeches was de overdracht een feit. Vanaf die dag was Simon de eigenaar van de door Johan en Wilma groot gemaakte zaak.
Letterlijk groot gemaakt
In de 16 jaar dat de familie Blok de zaak heeft omgebouwd van Grilk naar Marlijn, is de schaal van het bedrijf ook vergroot. Uitbreiding van terrassen en vergroting van de keuken vallen daaraan ten deel. Simon is wel bezig om het terras nog voor een gedeelte te overkappen, om zo ook buiten het seizoen meer stoelen te hebben. De Marlijn heeft standaard te weinig stoelen voor de vraag. Met het Badstrand voor zich en de goede infrastructuur, leiden er dan ook vele paden naar de Marlijn.
Dromen en toekomstplannen
De vaste gasten weten de weg te vinden naar het eiland en de Marlijn, maar Simon zou graag op breed niveau ook de tieners van nu te enthousiasmeren Schiermonnikoog te ontdekken. Zodat zij later met hun gezin ook het eiland weer weten te vinden. De aandacht voor deze doelgroep missen we nu, maar is wel belangrijk voor later. Hoe dat een invulling moet krijgen is Simon ook nog niet geheel duidelijk, maar samen met collega’s, de VVV en de ondernemersvereniging moeten we dat toch kunnen bewerkstelligen. Simon wil zich daarvoor inzetten en is ervan overtuigd dat hij over 5 jaar nog op het eiland is en aan het roer staat van de Marlijn. Dit type jonge ondernemers hebben we nodig om Schiermonnikoog leefbaar te houden!
De Marlijn, unieke locatie in de duinen aan het Noordzeestrand.